Rozdział 1

Ahsoka chciałaby, żeby było o wiele później. Wtedy nikogo nie byłoby na korytarzu, albo jakieś pojedyncze osoby. Oczywiście to co chciała, a to jak było naprawdę były dwiema zupełnie odrębnymi rzeczami. Wydawało jej się, że większość obecnych w świątyni Jedi postanowiło wyjść na korytarze tylko żeby popatrzeć. Słyszała jak szeptali między sobą, pewnie o niej. Wcześniej nawet nie znali jej imienia, jeżeli ktokolwiek ją kojarzył to, prawdopodobnie, jako "tą małą włóczącą się za Anakinem". Teraz wszyscy wiedzieli jak się nazywa, a ona jednak wolała, żeby było inaczej.
Wszyscy co chwila spoglądali na nią i rozmawiali czasem nawet nie przejmując się, że ona to słyszy. A tak naprawdę nie interesowało jej co myślą, bo mogli mówić co chcieli, ale nigdy tak naprawdę nie zrozumieliby jak się czuła. Widzieli warkoczyk padawana w jej dłoni na co podnosiły się kolejne rozmowy o tym, że wróciła do zakonu. Zacisnęła drżące palce na rządku koralików, który jeszcze nie zdążył wrócić na swoje miejsce i przez chwilę miała wrażenie, że ze zdradliwych oczu polecą jej łzy. Powstrzymała się i odetchnęła głośno. Nie będzie płakać, nie przy tych wszystkich osobach. Uniosła głowę zadzierając podbródek w górę i nie parząc na nikogo poszła dalej długimi, szybkimi krokami.
Prawie zapomniała, że Anakin jest z nią. Właśnie, Anakin... Przez ostatnie kilka dni nie wiedziała co ma z nim zrobić. Może ze względu na sytuację odpuścił sobie swoje zwyczajowe znikanie wieczorami, szkoda, że dopiero teraz, kiedy ona się domyślała, bo to była dla niej tortura. Za każdym razem kiedy mówił, że musi z kimś porozmawiać i zostawiał ją na kilkanaście minut ona prawie dusiła się próbując powstrzymać wybuch śmiechu. Zastanawiała się czy w końcu się przyznać czy mu powiedzieć, obecnie to była jej jedyna rozrywka, jedyna rzecz, która mogła ją rozbawić. Jednak tak bardzo chciała zobaczyć wyraz jego twarzy kiedy w końcu mu powie...
Z ulgą zauważyła, że byli już praktycznie sami, tylko czasami ktoś ich mijał. Dzięki Mocy. Nawet nie wiedziała, że ledwie oddycha do czasu, aż w końcu wzięła naprawdę głęboki wdech i rozluźniła napięte ramiona. Opuściła głowę i lekko nią pokręciła. Nie miała pojęcia jak te wszystkie senatorki, królowe i tym podobne wysoko postawione osoby mogły cały czas tak chodzić z uniesionymi głowami. Ją najzwyczajniej cholernie bolała szyja. Wyciągnęła dłoń i rozmasowała kark. Mogła wiele znieść, ale to ją po prostu irytowało.
- Koniec przedstawienia? - Zapytał Anakin. Spojrzała na niego i wzruszyła ramionami.
- Drugiego aktu nie będzie. - Odpowiedziała unosząc lekko kącik ust w półuśmiechu.
- Tak myślisz? - Uniósł brew. Wyglądał na zmęczonego, nawet nie próbował z niej żartować. I musiała przyznać mu rację. To nie będzie tylko drugi akt, będzie ich o wiele więcej, chyba, że opanuje niewidzialność.
- Myślę, że mam to gdzieś. - Mruknęła odwracając wzrok.
- Nie masz tego gdzieś, chcesz udawać, że tak jest, żeby wszyscy myśleli, że wcale cię to nie rusza. - Odparł kładąc jej dłoń na ramieniu.
- Rycerzyku, wiem, że trochę mnie ominęło, ale nie sądziłam, że w tak krótkim czasie zostaniesz psychologiem. - Westchnęła podchodząc do drzwi swojego pokoju. Nie miała pojęcia kiedy tu dotarła.
- Ahsoka, znam cię wystarczająco długo, żeby widzieć co się z tobą dzieje. - Jego dłoń zacisnęła się na jej ramieniu.
Potrząsnęła głową i otworzyła drzwi wchodząc do małego pomieszczenia, w którym mieszkała odkąd pamiętała. Przez okno wpadało pomarańczowe światło, łóżko było pościelone, na szafce nocnej leżał datapad, częściowo zakryty niedbale rozrzuconymi kartkami, pod ścianą w pobliżu drzwi leżały rozbite kawałki szkła.
Westchnęła cicho i wyjrzała przez okno, za którym przesuwał się ruch powietrzny nad miastem. Kilka dni temu zastanawiała się czy jeszcze kiedykolwiek popatrzy na górne poziomy miasta, wydawały się takie odległe, że były prawie nierealne. Nie potrafiłaby żyć na niższych poziomach, nigdy by się do tego nie przyzwyczaiła. Teraz, kiedy znowu patrzyła na miasto z wysokości czuła się jak ptak wypuszczony z klatki. Jednym płynnym ruchem obróciła się w stronę Anakina i oparła się o parapet.
- Wiesz, masz rację. - Stwierdziła wzruszając ramionami. - Najchętniej większość członków rady zdzieliłabym po twarzy tak, że ślady po moich paznokciach zostałyby im przez miesiąc. - Przyznała patrząc prosto na niego. - Ale tego nie zrobię bo mieliby dowód na to, że w jakiś sposób mnie obchodzą.
Anakin popatrzył na nią jakby pierwszy raz ją widział, a ona wpatrywała się mu prosto w oczy nie zmieniając wyrazu twarzy. Wiedziała co teraz myśli, że mówi jakby nie była sobą, nie poznawał jej.
- I nie patrz na mnie jakby wyrósł mi ogon. Na moim miejscu mówiłbyś tak samo, chociaż podejrzewam, że byłyby to o wiele mocniejsze słowa. - Dodała kręcąc głową z rozbawieniem. Sama sobie się dziwiła, że mówi wszystko tak otwarcie i bezproblemowo, prawie jakby była równa z Anakinem. A przecież nie była, nadal była jego padawanką, chociaż był dla niej bardziej jak brat.
- Masz rację, już ci mówiłem co o tym myślę. Rada albo chce udawać, że są bez winy, albo sami w to wierzą.
- Wiem, ale nie chce mi się o nich gadać, możesz skończyć? - Poprosiła. Przyłapała się na tym, że przeplata między palcami swój warkoczyk padawana. Teraz spojrzała na niego i westchnęła cicho. Nagle wydał się jej o wiele cięższy, jakby był z ołowiu. - Dalej jestem twoją padawanką, prawda? - Zapytała cicho z niepewnością w oczach. Wydawało jej się, że to jest najgłupsze pytanie jakie mogła zadać, ale po prostu musiała. Nikt jej tego nie powiedział.
- Oczywiście, Smarku, jak mogłoby być inaczej? - Odpowiedział podchodząc do niej. Popatrzyła na niego uśmiechając się z ulgą.
- No bo... Sama nie wiem. Nikt tego nie powiedział... Wiem, że to głupie. - Westchnęła potrząsając głową. - Po prostu... - Przestała mówić kiedy ją przytulił. Przez chwilę nie reagowała, otworzyła szeroko oczy jednak szybko je zemknęła i wtuliła się w niego. - Ja już nic nie wiem. - Powiedziała cicho niechętnie zauważając, że lekko drży. Anakin chyba to wyczuł bo pogłaskał ją uspokajająco po plecach.

- Spokojnie, Smarku. 

Potrząsnęła głową spazmatycznie łapiąc oddech.

-Ale... Co o mnie powiedzą klony? Rex widział jak z nimi walczyłam. - Wyszeptała czując, że znowu pieką ją oczy. - Jak ja mam im się pokazać? - Skuliła się ukrywając twarz w jego ramieniu.

To było najgorsze, o czym mogła teraz pomyśleć. Nie zabiła żadnego klona, nie potrafiłaby, ale uciekając musiała z nimi walczyć i nie umiała sobie tego wybaczyć. Ci żołnierze przez te kilka lat stali się dla niej czymś podobnym do rodziny, a przecież rodziny nie ogłusza się uciekając przed czymś, czego się nie zrobiło. Czy jeszcze kiedyś popatrzą na nią tak, jak dawniej? Wybaczą jej? Zaufają?

- Normalnie, Ahsoko, nie gadaj głupot. Znają sytuację, na pewno nikt nie będzie miał do ciebie żalu. - Próbował ją przekonać Anakin. - Jeżeli ktokolwiek będzie miał z tobą jakiś problem osobiście dopilnuję, żeby za to odpowiedział. - I to miało ją uspokoić?! Coś mu nie wychodziło.

- A co jeżeli... jeżeli sama nie potrafię... - zająknęła się czując, że jej policzki robią się wilgotne.

- Przestań, robiłaś to, co uważałaś za konieczne, nie miałaś wyboru. - Odpowiedział sadzając ją na parapecie jakby nic nie ważyła. 

Nie mogła przestać płakać. Już nie myślała jedynie o klonach. Myślała o wszystkim, co ostatnio się z nią działo, zaczynając od tego czemu to musiała być właśnie ona. Czemu Barrissa zrobiła to akurat jej? Dawniej się przyjaźniły, dwa tygodnie temu nie miałaby co do tego żadnych wątpliwości, więc jak ona mogła coś tak podłego zrobić właśnie jej? To mógł być ktokolwiek, więc czemu właśnie na nią padło?! Czuła się jakby została zdradzona jeszcze raz przez sam fakt, że to właśnie ona została w to wciągnięta.

Straciła rachubę czasu siedząc i po cichu płacząc w ramię Anakina. Czuła się naprawdę głupio. Wcześniej nigdy nie płakała przy nim, obojętnie jak źle było. Zawsze wiedzieli kiedy coś było nie tak, ale nigdy nie pozwoliła sobie na taką słabość przed swoim mistrzem, chociaż teraz był dla niej bardziej jak brat. A przez ostatnie kilka dni zachowywała się jak rozchwiana emocjonalnie małolata, która nie potrafiła sobie poradzić z własnymi emocjami.

Całą siła woli zmusiła się do otworzenia oczu, powstrzymania łez i odsunięcia się od niego.

- Przepraszam, ja... - Mruknęła ocierając policzki i oczy wierzchem dłoni.

- Nie masz za co, Ahsoko. - opowiedział zastępując jej dłonie własnymi. Zadrżała kiedy przejechał kciukiem po jej mokrym policzku, ale nic na to nie powiedziała. 

- Właśnie, że mam. Od kilku dni zachowuję się jak kompletne dziecko. - westchnęła uciekając wzrokiem gdzieś w bok.

- Przesadzasz, to nie twoja wina, sporo przeszłaś i tyle. - Nie patrzyła na niego, ale mogła sobie doskonale wyobrazić jak wywraca oczami i uśmiecha się pocieszająco, typowy Rycerzyk. - I nie pyskuj mi ten jeden raz. - Dodał kiedy już otwierała usta, żeby odpowiedzieć. 

Zamiast cokolwiek powiedzieć ziewnęła cicho i przetarła oczy. Naprawdę chciała się w końcu położyć i zasnąć. Już zdążyła zauważyć, że zrobiło się całkowicie ciemno. 

- Powiedzmy, że muszę się z tobą zgodzić. - Mruknęła zsuwając się z parapetu. - Poza tym dawno nie spałam na normalnym łóżku, a przynajmniej nie tyle, ile bym chciała. - Westchnęła przeciągając się. Ostatnio spała albo w miejscach nienadających się do spania, albo na twardej pryczy w celi, ale i tak mogła przespać co najwyżej kilka marnych godzin. 

- Idź spać, przyda ci się. - Stwierdził opierając się o ścianę.

- Dzięki za pozwolenie mamo. - Prychnęła cicho z lekkim rozbawieniem. - I nie patrz tak na ten komunikator, tylko po prostu zadzwoń. - Dodała widząc czym nagle zainteresował się jej mistrz.

Oczywiście, w końcu było już tak późno... Na pewno myślał o Padme, dałaby sobie za to uciąć obie ręce i nogę. I naprawdę ją to bawiło. Miała wrażenie, że zaraz wyzna miłość urządzeniu trzymanemu w dłoniach. A kiedy widziała jak stara się utrzymać w tajemnicy swój związek miała wrażenie, że to jest lepsze niż jakakolwiek komedia. Że też szybciej się nie domyśliła...

- A kto powiedział, że mam zamiar gdzieś dzwonić? - Zapytał unosząc na nią wzrok.

- Ostatnio ciągle to robisz... Poza tym patrzysz na ten komunikator jak na miłość życia. - Zaśmiała się. - Ale z drugiej strony... Zamiast dzwonić mógłbyś przestać udawać i po prostu tam pójść. - Stwierdziła wpatrując się w niego z rozbawieniem w lekko zaczerwienionych od łez oczach. 

- Gdzie miałbym iść? - Wydawał się naprawdę zaskoczony, chociaż to pewnie przez to, że dawała mu do zrozumienia, że coś podejrzewa.

- Przestań udawać, że nie wiesz o czym mówię, bo oboje wiemy, tylko ty nie wiesz, że ja wiem. - Wywróciła oczami. - A jak tam będziesz to pozdrów Padme. - Dodała parskając cichym śmiechem. 

Nie wiedziała czego się spodziewała, ale na pewno nie tego, że się zarumieni, może tak ledwie zauważalnie, ale jednak.

- Chwila... Skąd ty...? - Teraz przyglądał się jej szeroko otwartymi oczami z wyrazem porządnego zaskoczenia na twarzy. 

- Na Moc... Masz mnie za głupią, ślepą, głuchą czy wszystko na raz? - Zapytała poważniejąc. Skrzyżowała dłonie na piersi i wpatrywała się w niego spod przymrużonych powiek.

- Nic z tego, o tobie nie powiedziałem...

- Ale zachowujesz się jakbym właśnie taka była. Wiesz, naprawdę bawią mnie te wasze niby niezauważalne wyznania miłości. - Pokręciła głową i wymownie wzniosła oczy na sufit. - Myślicie, że nic nie widzę, ale jest na odwrót... Tylko dopiero niedawno zrozumiałam o co chodzi. - Dobrze wiedziała, że na nią patrzy i jako tako stanowiło to dodatek do zabawy. Na pewno próbował zrozumieć jak się domyśliła i ile wiedziała, pewnie też zastanawiał się jakim cudem w ogóle się domyśliła. 

- Jak? - Zapytał w końcu, a to pytanie przez chwilę wisiało między nimi.

- Zawsze dało się zauważyć, że... No jesteście ze sobą trochę bliżej, ale zrozumiałam dopiero kiedy przyszliście razem do mnie, kiedy... No wiesz. - Końcówkę wypowiedziała prawie szeptem. - Poza tym myślałeś, że nie wyda mi się podejrzane, że nagle zamiast znikać po prostu dzwonisz? - Zaśmiała się.

- Racja. - Pokręcił głową jakby dopiero to do niego dotarło. - Przepraszam, Smarku, może... 

- Żadne może, powiedzmy, że wspaniałomyślnie wybaczę ci wszelkie grzechy, kłamstwa i zbrodnie, ale teraz zamiast próbować się nieskładnie tłumaczyć zbieraj się i ruszaj tą swoją bohaterską dupę, bo inaczej sama cię zaprowadzę. - Ucięła mu starając się brzmiąc tak poważnie, jak tylko potrafiła. 

Teraz naprawdę go zaskoczyła, nigdy tak z nim nie rozmawiała. Miało się wrażenie, że była gotowa ukarać go za nieposłuszeństwo jak małego chłopca.

- I ciebie tak kochają młodziki? Chyba zacznę im współczuć. - Zaśmiał się widząc jej groźną minę.

- Zbaczasz z tematu... A co do zboczeń: spróbuj tylko przedwcześnie zrobić ze mnie ciotkę, a obiecuję ci, że popamiętasz mnie na wieki. I zamiast stać i patrzeć na mnie jakbyś pierwszy raz widział mnie na oczy zabieraj się stąd. - Tym razem zamiast czekać na jego reakcję wykorzystała jego zaskoczenie i wypchnęła go z pokoju. 

- Hej! Co cię nagle interesuje moje...

- Och, poważnie powiesz to głośno? Tak, wiem jak się robi dzieci, nie potrzebuję wykładu i nie potrzebuję informacji co wy tam robicie, naprawdę, nie chcę wiedzieć. A teraz już cię nie widzę bo ta rozmowa robi się dziwna. - Syknęła ostatni raz go popychając. 

Jeszcze obejrzał się na nią, ale ona dała mu wyraźny znak rękami, że ma się zabierać. Zaśmiała się kręcąc głową z niedowierzaniem, że właśnie to zrobiła po czym zamknęła drzwi do swojego pokoju i padła na łóżko wzdychając cicho.

~~~

"Napiszę coś na poważnie." Pomyślała Des, a kiedy otworzyła posta wszystko poszło się j*ać! No może przynajmniej na końcu. No, ale musiałam no... I nie gadać mi tu, że Ahsoka nie wiedziała bo wiedziała. Może mam sklerozę, ale pamiętam, że to jej "Wiem." na sam koniec oznaczało, że wie o Anidali, ha oficjalnie potwierdzone, a kto ma problem... Cóż, to nie mój problem. The End! Znając mnie nie napiszę nic przez pierdyliard lat świetlnych, więc od razu dodam: Wesołego jajka! Wika, wybacz, ale w prezencie nie dostaniesz niczego w stylu "Anakin się rozmnożył, bój się galaktyko!". I tak mnie kochasz :3

Soł... Odmeldowuję się

Des/Lucy out